Szukaj więc przestrzeni spokoju i ciszy, które pozwolą ci się zastanowić, pomodlić, spojrzeć lepiej w otaczający cię świat.

„Jezus idzie między nami, tak jak to czynił w Galilei. Przechodzi przez nasze ulice, zatrzymuje się i patrzy nam w oczy, bez pośpiechu.

Jego powołanie jest pociągające i fascynujące - jest ono wezwaniem przyjaciela: Jezusa. A kiedy sprawia się prezent przyjaciołom, podarowuje się im to, co najlepsze.

Ale dzisiaj niepokój i szybkość tak wielu bodźców, które nas bombardują, sprawiają, że nie ma miejsca na tę ciszę wewnętrzną, w której dostrzegamy spojrzenie Jezusa i słyszymy Jego wołanie.

W międzyczasie otrzymasz wiele propozycji dobrze opakowanych, które wydają się piękne i intensywne, choć z czasem zostawią cię tylko pustą, znużoną, samotną.

Nie pozwól, aby tak ci się przydarzyło, by turbina tego świata wciągnęła cię w bezsensowny bieg, bez ukierunkowania, bez jasnych celów.

Wiele razy w życiu marnujemy czas, pytając siebie: „Kim jestem?”.

Możesz zadawać sobie pytanie kim jesteś i spędzić całe życie, szukając tego kim jesteś. Ale zadaj sobie pytanie: „Dla kogo jestem?”.

Jesteś niewątpliwie dla Boga. Ale On chciał, abyś była także dla innych, i wyposażył cię w wiele cech, skłonności, darów i charyzmatów, które nie są dla ciebie, ale dla innych.

Kiedy Pan wzbudza powołanie, nie tylko myśli o tym, kim jesteś, ale o tym wszystkim, czym wraz z Nim i innymi możesz się stać.

/ papież Franciszek „Christus vivit”/

„Skoro Bóg nas stworzył i powołał do swojej chwały, nie może zaistnieć rzeczywisty konflikt pomiędzy naszym powołaniem, a osobistym spełnieniem, między Bożą wolą, Bożym planem dla nas, a naszymi interesami.

Niekiedy pojawia się pokusa myślenia, zwłaszcza w chwilach zniechęcenia, że nasze szczęście to jedno, a Boża wola to drugie; albo że wola Boża wymaga ofiary z naszego szczęścia.

Czy to nie dziwne, że ludzie podziwiają takie wyczyny jak wspinaczka na Mount Everest czy wyprawa na biegun północny albo takich malarzy jak Gauguin, który porzucił swoją żonę i karierę bankowca w Paryżu, by umrzeć w nędzy w imię sztuki - a z niechęcią patrzą na nas?

My poświęcamy się odkrywaniu Boga i miłości, w której wszystkie inne miłości nabierają znaczenia.

Niektórzy twierdzą, że jedynym obszarem badań, któremu człowiek nie powinien się w całości poświęcać - pod groźbą nazwania go "fanatykiem" - jest Bóg!

Ale i oni w końcu zmienią zdanie, gdy zobaczą, jaka jesteś szczęśliwa i spełniona.

Musisz zadać sobie pytanie: czego chce ode mnie Bóg?

Nie chodzi tylko o ciebie. Powołanie nie może wykluczać Jego. Wielu z nas jest zaskoczonych powołaniem. A jednak mamy poczucie, że to wezwanie to coś więcej, a jeśli Bóg naprawdę nas powołuje, to da nam wszystko, czego potrzebujemy. To dobrze, że powołanie jest jak za duża koszula, że musimy do niego dorosnąć, że pewne jego aspekty stanowią wyzwanie.

Gdyby było dokładnie w naszym rozmiarze - albo dokładnie odpowiadało temu, gdzie jesteśmy teraz - istniałoby niebezpieczeństwo, że z niego wyrośniemy!”

/ s. Mary David Totah OSB „Droga do radości” /